Tadeusz Mazowiecki nie żyje. ŻYCIORYS polityka

Tadeusz Mazowiecki urodził się 18 kwietnia 1927 w Płocku, zmarł kilka minut po godzinie 6 rano dnia 28 października 2013 w Warszawie.

Wykształcenie

Ukończył w 1946 Liceum Ogólnokształcące im. Marszałka Stanisława Małachowskiego w Płocku, następnie rozpoczął (ostatecznie nieukończone) studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, w trakcie których był członkiem „Caritas Academica”, a w latach 1947–1948 przewodniczył Akademickiej Spółdzielni Wydawniczej.

Działalność publicystyczna

W latach 1949–1955 działał w Stowarzyszeniu „PAX”.

Co to jest PAX - PAX, świecka organizacja katolicka została utworzona oficjalnie w 1947 przez Bolesława Piaseckiego i innych działaczy przedwojennego Ruchu Narodowo-Radykalnego Falanga. Początkowo zrzeszała katolików gotowych do współpracy z siłami komunistycznymi, po 1956 przybrała bardziej kompromisowe stanowisko (m.in. współpraca z byłymi żołnierzami AK), od 1979 część działaczy wspierała „Solidarność”. Obecnie działa pod nazwą Katolickie Stowarzyszenie Civitas Christiana.

Zobacz: Tadeusz Mazowiecki nie żyje - rodzina opłakuje zmarłego

Mazowiecki początkowo (do 1951) był w grupie tygodnika „Dziś i Jutro”, następnie (1950–1952) pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego „Słowa Powszechnego”. Mazowiecki wskazywał, że występuje w życiu publicznym jako katolik w imię chrześcijańskiej odpowiedzialności w polityce, przez co został odsunięty od działalności w Warszawie i skierowany do Wrocławia. Został tam współzałożycielem „Wrocławskiego Tygodnika Katolików”, którego w latach 1953–1955 był redaktorem naczelnym.

Dalsza działalność publicystyczna

Po odejściu z „PAX-u” nawiązał kontakty ze środowiskiem „Tygodnika Powszechnego”, Klubem Krzywego Koła i redakcją „Po prostu”.

Tadeusz Mazowiecki politykiem

W latach 1961–1972 Tadeusz Mazowiecki sprawował mandat posła na Sejm PRL III, IV i V kadencji z ramienia katolickiej grupy Znak jako przedstawiciel okręgu wrocławskiego – nr 8 (1961–1969) i chełmskiego – nr 41 (1969–1972).

W 1961, w 1965 i 1969 wybierany był do Sejmu PRL z listy Frontu Jedności Narodu.

20 sierpnia 1980 należał do sygnatariuszy „Apelu” 64 intelektualistów wspierającego strajkujących w Stoczni Gdańskiej. 22 sierpnia 1980 razem z Bronisławem Geremkiem udał się do Stoczni Gdańskiej z tekstem apelu. Na zaproszenie Lecha Wałęsy 24 sierpnia 1980 stanął na czele Komisji Ekspertów przy Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego i wspierał negocjacje MKS z władzami PRL. Po zakończeniu strajku był głównym doradcą Lecha Wałęsy i Krajowej Komisji Porozumiewawczej NSZZ „Solidarność”.

Czytaj: Tadeusz Mazowiecki - kim był i co osiągnął zmarły polityk i publicysta

Premier Tadeusz Mazowiecki

17 sierpnia 1989 doszło do zawiązania formalnej koalicji pomiędzy Lechem Wałęsą, a przewodniczącymi Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego i Stronnictwa Demokratycznego. Wałęsa zaproponował Mazowieckiemu stanowisko premiera. Mazowiecki ofertę przyjął i 19 sierpnia został desygnowany na stanowisko prezesa Rady Ministrów przez prezydenta Wojciecha Jaruzelskiego.

Rząd Tadeusza Mazowieckiego zdołał w krótkim czasie przeprowadzić szereg podstawowych reform. Gruntownie zmieniono ustrój polityczny, wprowadzono szeroki zakres swobód obywatelskich, system wielopartyjny, zmieniono godło i nazwę państwa (z PRL na RP).

Konflikt z Lechem Wałęsą

Do upadku rządu Tadeusza Mazowieckiego przyczynił się narastający od wiosny 1990 konflikt z Lechem Wałęsą. 12 stycznia 1991 nowym premierem został Jan Krzysztof Bielecki.

Niespełna miesiąc przed zakończeniem urzędowania na stanowisku premiera, 2 grudnia 1990, Tadeusza Mazowiecki stanął został przewodniczącym nowo powołanej partii pod nazwą Unia Demokratyczna.

W listopadzie 2002 odszedł z partii, przeciwstawiając się porzuceniu przez UW międzynarodówki chadeckiej oraz wejściu w koalicję wyborczą z SLD i następnie samorządową z Samoobroną w województwie warmińsko-mazurskim. W 2005 został jednym ze współzałożycieli Partii Demokratycznej – demokraci.pl, mającej w założeniu stanowić poszerzenie dawnej Unii Wolności o m.in. polityków lewicowych.

12 października 2010 objął stanowisko etatowego doradcy prezydenta Bronisława Komorowskiego ds. polityki krajowej i międzynarodowej.