Toyota Celica zadebiutowała w 1970 roku jako tańsza i bardziej przystępna alternatywa dla jakże kultowej Toyoty 2000 GT. Celica mk. I była usportowionym samochodem, który oprócz atrakcyjnego wyglądu starał się zapewniać ponadprzeciętne wrażenia z jazdy.

Widoczny na zdjęciach czerwony egzemplarz to czwarta generacja modelu Celica, która zadebiutowała w 1985 roku będąc tak naprawdę głębszym liftingiem poprzednika. Nadwozie w dalszym ciągu było kanciaste, a przednie reflektory sprytnie wysuwały się z nadwozia w momencie zapalenia świateł. Takie rozwiązanie było bardzo modne w latach 80-tych i 90-tych.

Wnętrze Celiki mk. IV było proste i zaprojektowane bez stylistycznych fajerwerków. Zyskiwała na tym łatwość i czytelność obsługi. Jakość wykonania? Przyzwoita jak na owe czasy, chociaż niemalże cała kabina była zlana twardym, czarnym plastikiem. 

Plusem były wygodne i obszerne siedzenia, a tylna kanapa służyła głównie jako dodatkowy bagażnik. Co prawda miała ona dwa miejsca siedzące, ale ze względu na mocno opadający dach, wygodnie na niej było tylko niezbyt wyrośniętym dzieciom.

Prawdziwą rewolucją w stosunku do trzeciej generacji modelu było zastosowanie w Celice mk. IV przedniego napędu. Poprzednicy odpychali się od nawierzchni kołami tylnej osi. Prawdziwą perłą była topowa odmiana GT-Four wyposażona w stały napęd na cztery koła. Taki pojazd stał się bazą dla rajdowej wersji Celiki.

Egzemplarz widoczny na zdjęciach to wersja GT, wyposażona w 2-litrowy silnik TwinCam o mocy około 140 KM. Taki motor zapewniał przyzwoite osiągi (sprint do 100 km/h trwał 8,8 sekundy, a prędkość maksymalna wynosiła 205 km/h). 

Ciekawostką jest fakt, że podstawową jednostką napędową Celiki mk. IV był 8-zaworowy, gaźnikowy silnik 1.6 o mizernej mocy 87 KM. Pomimo relatywnie niedużej masy własnej auta wynoszącej nieco ponad 1 tonę osiągi nie nadążały za dynamiczną linią nadwozia, o czym świadczy 12,4 sekundy potrzebne na osiągnięcie ze startu szybkości 100 km/h.

Toyota Celica w piątej odsłonie zadebiutowała w 1989 roku. Samochód kontynuował nurt swoich poprzedników, ale od strony stylistycznej przeszedł dużą rewolucje. Kanciaste kształty mk. IV zostały zastąpione w nowej generacji bardziej płynnymi liniami. 

Nadwozie stało się bardziej obłe. Zachowano natomiast otwierane przednie reflektory, które wraz z debiutem kolejnej, czyli szóstej już generacji zostały unicestwione.

Mocno przemodelowano także deskę rozdzielczą, która podobnie jak nadwozie była mniej kanciasta niż w poprzedniku. Bez zarzutu pozostała łatwość obsługi oraz komfort przednich foteli. Poprawiono znacznie jakość wykonania, stosując w wielu miejscach miękkie tworzywa.

Ilość miejsca z tyłu? Ta w dalszym ciągu była niezadowalająca, ale tak naprawdę żaden właściciel Celiki nie zwracał na ten aspekt większej uwagi.

Pod maską białego egzemplarza ze zdjęć pracuje podstawowy silnik przeznaczony dla tego modelu. Ma on pojemność 1.6 litra oraz generuje moc 105 KM. Taka odmiana została nazwana STi. Nie należy jej jednak mylić z mocarnymi Subaru w wersji STI. Podstawowa Celika nie zapewniała zbyt wielkich emocji podczas jazdy.

Niezbyt wygórowana moc pozwalała na osiągnięcie 200 km/h, ale czas przyspieszania od 0 do 100 km/h trwał 11 sekund. Nawet w latach 90-tych nie był to budzący respekt wynik, chociaż prowadzenie Celiki dawało naprawdę sporo frajdy.

Fani mocniejszych wrażeń mogli wybierać mocniejsze 2-litrowe motory, a na szczycie oferty ponownie stała wersja GT-Four z napędem na 4 koła oraz z turbodoładowanym silnikiem.

5 generacja Toyoty Celiki produkowana był krótko, bo tylko 5 lat. W 1994 roku Japończycy zaprezentowali nowe wcielenie swojego sportowca, które po latach uznawane jest za ostatnią prawdziwą Celikę. Wszystko za sprawą czteronapędowej, turbodoładowanej wersji, która w przypadku ostatniej, czyli 7 odmiany nie była oferowana.

Ostatnia Celica bramy fabryki opuściła w 2005 roku. Od tamtej pory Toyota nie pokazała następcy, a mocno rozpoznawalna nazwa została schowana do szuflady.

Czy Japończycy wskrzeszą swoje usportowione auto? Póki co nic na to nie wskazuje. Chociaż wielki powrót Supry daje nadzieję, że ludzie z Toyoty będą w stanie nas jeszcze zaskoczyć.

Dwa prezentowane auta na tle dzisiejszych konstrukcji mają niewiele do zaoferowania. Są niewygodne, mają swoje kaprysy, widać po nich upływający czas. 

Nie zmienia to jednak faktu, że obie opisywane Celiki są autami, które wywołują emocje i przyciągają wzrok na ulicy. A to właśnie te ponadprzeciętne wrażenia z jazdy lub z samego obcowania z samochodami sprawiają, że tak bardzo kochamy klasyczną i zarazem ponadczasową motoryzację.