13 grudnia 1575 r. na Rynku Starego Miasta okrzyknięto 52-letnią  Annę królem Polski i wielką księżną litewską. Pół roku później 52-letnia władczyni poślubiła księcia siedmiogrodzkiego Stefana Batorego. Ambitny król trzymał Annę z dala od spraw publicznych, zachęcając do haftowania.

Ta energiczna i konsekwentna kobieta sfinansowała i osobiście nadzorowała odbudowę Zamku Królewskiego w Warszawie oraz budowę Zamku Ujazdowskiego i liczącego 500 metrów mostu Zygmunta Augusta, będącego wówczas najdłuższym drewnianym mostem Europy.

„Lepszy przeciętny pokój niż zwycięska wojna” – tej wytycznej rządów przestrzegała przez 40 lat, będąc arcyksiężną Austrii, królową Czech i Węgier oraz cesarzową Świętego Cesarstwa Rzymskiego.

W czasie jej panowania nastąpiła niebywała ekspansja Imperium. Wszak był to czas kolonializmu i rewolucji przemysłowej.

Jako szesnastolatka orientowała się w układach sił w Europie, błyszczała w dworskich dyskusjach z doradcami, miała ambitne plany i zapał. Niestety urodziła się w czasach gdy od królowej oczekiwano pełnienia roli tylko reprezentacyjnej.

Władzę przejęła poprzez przewrót wojskowy, mając na sobie pożyczony mundur kapitana pułku prieobrażeńskiego. Wkrótce pozbyła się upośledzonego umysłowo męża cara Piotra III, nakazując by zabili go oficerowie gwardii.

Na ostatnim w życiu zgromadzeniu parlamentu Elżbieta I oświadczyła: „Na moim miejscu nigdy nie zasiądzie królowa gorliwsza dla kraju, bardziej dbała o poddanych, chętniej wystawiająca życie na niebezpieczeństwa dla waszego dobra i bezpieczeństwa niż ja”.