Adrian Zandberg: Nie, nie jesteście powstańcami

1 sierpnia pan minister założył na garnitur biało-czerwoną opaskę. Na konferencji prasowej stwierdził, że powstanie i rządy PiS to właściwie to samo. Wniosek? Żeby nie zawieść powstańców, Polacy powinni poprzeć jego obóz polityczny. „Jeśli my byśmy przegrali, to ta krew dotychczasowa pójdzie na marne” – podsumował pan minister.

Parę godzin później przez centrum Warszawy przechodzi marsz skrajnej prawicy. To podobno miał być marsz pamięci. Nie wiem, jak upamiętnia powstanie skandowanie „k…” pod adresem policjantów czy zapowiedź mordowania przeciwników politycznych. Brunatni bojówkarze obwiesili się powstańczymi opaskami. Znak Polski Walczącej tuż obok krzyża celtyckiego, używanego na całym świecie przez neofaszystów, to profanacja. Ale powstańców (tych prawdziwych, a nie przebierańców) jest coraz mniej. I nikt ich nie pyta o zdanie.

Powstanie to nie była konferencja prasowa w ministerstwie. Na godzinę „W” nie przywoził szofer klimatyzowaną limuzyną. Powstańcza walka nie polegała na pozowaniu dziennikarzom do zdjęć. To była walka o życie, a nie o rządowe premie. Minister udający powstańca jest po prostu żałosny.

Powstanie to nie była kibolska zadyma. Nad głowami powstańców płonęły kamienice, a nie race. Jeśli gdzieś brzmiał krzyk, to z bólu albo rozpaczy po stracie bliskich. Nie wyzywanie innych Polaków od „k...”. Faktycznie, byli tacy, co paradowali wtedy po ulicach Warszawy obwieszeni rasistowskimi symbolami. To byli niemieccy naziści.

W stolicy zginęło ponad 200 tys. ludzi. Wojskowych i cywilów. Moja babka, łączniczka Komendy Głównej AK, była przekonana, że widzi śmierć swojej matki pod gruzami walącej się kamienicy. Obie przeżyły tylko cudem. Siostra mojej drugiej babki umarła na jej rękach, w obozie przejściowym w Pruszkowie. Powstanie to była hekatomba. Jest głęboko nie na miejscu, gdy z pamięci o powstaniu robi się Disneyland.

Powstańcom należy się pamięć i szacunek. Chcecie naprawdę ich uczcić? Przestańcie udawać kogoś, kim nie jesteście. Zdejmijcie powstańcze opaski, one nie należą do was. Zgaście race, godzina „W” to nie impreza sportowa. 1 sierpnia, zamiast skandować wulgarne hasła i organizować polityczne przemarsze, po prostu schylcie głowy. I milczcie.