Dramat Kresów. Ofiary sowieckiej Rosji ."Na sobotę słów kilka"

Wybory” po bolszewicku

Zostały przeprowadzone 22 października 1939 r. na zajętych przez Związek Sowiecki ziemiach polskich. Tzw. wybory do tzw. zgromadzeń ludowych tzw. Zachodniej Białorusi i tzw. Zachodniej Ukrainy. Postanowione 1 października 1939 r. przez Biuro Polityczne KC WKP(b).

Początkowo Sowieci chcieli jeszcze utworzyć tzw. Polskie Zgromadzenie Ludowe, ale w wyniku korekty IV rozbioru Polski Lubelszczyzna i „wschodnie Mazowsze” przypadły III Rzeszy niemieckiej. „Wybory” miały przyspieszyć sowietyzację Kresów II RP. „Kampania wyborcza” polegała na propagandzie i terrorze NKWD. Często wyborcy byli doprowadzani do komisji siłą, czasem zachęcani możliwością kupna niedostępnych gdzie indziej towarów lub spożycia za darmo alkoholu.

„Wybory” okazały się – rzecz jasna – sukcesem okupanta. W głosowaniu do tzw. zgromadzenia ludowego tzw. Zachodniej Ukrainy wzięło udział 92,83 proc. uprawnionych, a w analogicznym głosowaniu do tzw. zgromadzenia tzw. Zachodniej Białorusi jeszcze więcej, bo 96,7 proc. Imponujący był też wynik kandydatów „demokratycznych”, czyli sowieckich: ponad 90 proc. poparcia. Pamiętać należy, że na terenach anektowanych przez ZSRS po 17 września 1939 r. mieszkało, wśród około 13 mln ludzi, 5 mln Polaków – większość z nich odrzucała sowieckie porządki. Jedynie wśród pozostałych – Ukraińców, Żydów i Białorusinów okupant mógł się cieszyć względnym poparciem. I to tylko tej części, która z radością witała „wyzwolicielską” Armię Czerwoną. I tak np. w tzw. zgromadzeniu ludowym tzw. Zachodniej Białorusi, wśród 926 deputowanych znalazło się 621 Białorusinów, 127 Polaków, 72 Żydów, 43 Rosjan, 53 Ukraińców, 10 przedstawicieli innych nacji.

Co się stało po „wyborach”? Wyłonione w powyższy sposób tzw. zgromadzenia ludowe tzw. Zachodniej Białorusi i tzw. Zachodniej Ukrainy „poprosiły” Radę Najwyższą ZSRS o włączenie ziem, odpowiednio do Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Sowieckiej i Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Sowieckiej. Wobec takiego dictum Rada Najwyższa oczywiście nie miała wyjścia i „przychyliła się” do „próśb”. Było to przypieczętowanie – ze strony sowieckiej – paktu Ribbentrop-Mołotow z 23 sierpnia 1939 r., a następnie potwierdzającego go „traktatu o granicach i przyjaźni” (tzw. drugi pakt Ribbentrop-Mołotow) z 28 września 1939 r. W konsekwencji Polakom „nadano” – czyli wmuszono – obywatelstwo sowieckie.

Ale dramat podbitych przez Stalina Kresów dopiero się zaczynał. Wkrótce nastąpią represje i zbrodnie, których kluczowym etapem będą cztery wielkie wywózki Polaków w głąb ZSRS. Dlatego gdy mówimy o 6 mln ofiar II wojny światowej w okupowanej Polsce, należy dodać przynajmniej jeszcze jeden milion – ofiar sowieckiej Rosji.