Igor Zalewski o pandemii: Ściana

Zdaje się, że dochodzimy jako społeczeństwo do ściany. Tłumna zabawa na Krupówkach wzbudziła powszechne potępienie, ale każdy z nas na swój sposób przeżywa epidemiczną rzeczywistość i cierpi po swojemu. Jedni tracą pracę, zamykają biznesy, inni wariują z tęsknoty za ludźmi. Ja obserwuję z bliska naukę zdalną i dostrzegam, jakie spustoszenia dokonują się w uczniach podstawówek i licealistach. Młodzi ludzie w zastraszająco szybkim tempie dziwaczeją, zamykają się w sobie, popadają w kłopoty psychiczne. Niedostatki edukacyjne to tylko drobny dodatek do tych problemów. Trudno się nie obawiać, że blisko jest moment, w którym tego procesu nie da się już odwrócić. Że blizny pozostaną na zawsze i wzrastać będzie pokolenie poharatane, pokiereszowane psychicznie i nieszczęśliwe. A nieszczęśliwe dzieci, to nieszczęśliwi rodzice. To nieszczęśliwy kraj.Trzeba zatem realnie brać pod uwagę możliwość, że kolejny lockdown zostanie odrzucony przez społeczeństwo. Także dlatego, że dotychczasowe nie rozwiązały problemu. Epidemia – mimo restrykcji – nie zniknęła, lecz płonęła dość sporym równym ogniem. Zmęczenie sprzyja zdawaniu pytania po co robić coś, co nie przynosi efektu. Odpowiedź, że w ten sposób chronimy system opieki zdrowotnej przed załamaniem jest słuszna, ale po prostu przy obecnych nastrojach i emocjach nie wystarcza. Trudno być racjonalnym, kiedy widzi się osuwanie własnego dziecka w depresję.Nie wyobrażam sobie, żeby policja pałowała ludzi bez maseczek czy robiła naloty na nielegalne restauracje jak w czasach amerykańskiej prohibicji. To nie ten kraj. Chciałoby się powiedzieć, że nie ten kontynent, ale w Europie i to całkiem niedalekiej taki pandemiczny zamordyzm ma miejsce. Rząd powinien zatem pomyśleć nad nową strategią, biorąc pod uwagę społeczne nastroje. Oczywiście łatwo domagać się takich rzeczy, a znacznie trudniej je realizować. Mam tego świadomość. Ale chyba warto spróbować. Bo naprawdę jesteśmy blisko ściany.Igor Zalewski