Tak normalnie, jak tylko się da

Sytuacja jest dziś pod wieloma względami inna niż w marcu czy kwietniu. Wtedy o nowym wirusie wiedzieliśmy niewiele. Nie było jasne jaką wywoła śmiertelność ani czy system opieki zdrowotnej będzie w stanie sprostać zagrożeniu. Do tego doszła kampania wyborcza, a rząd tak bardzo obawiał się krytyki opozycji, że postanowił sięgnąć po radykalne rozwiązania antywirusowe. Polska bardzo wcześnie zamroziła więc życie ekonomiczne i społeczne. A obywatele zareagowali na nie z zaskakująco dużym zrozumieniem. W ten sposób pierwszy etap koronakryzysu udało się Polsce przejść całkiem nieźle. Przynajmniej w porównaniu z wieloma krajami zachodnimi.

We wrześniu i październiku tego podejścia nie będzie się już jednak dało powtórzyć. Z kilku powodów. Po pierwsze dziś wiemy, że zarazenie koronawirusem nie oznacza wyroku śmierci. Zwłaszcza w tej części Europy, gdzie dość niską śmiertelność w krajach dawnego bloku wschodniego coraz więcej lekarzy tłumaczy obowiązkowymi szczepieniami na gruźlicę prowadzonymi w czasach realnego socjalizmu, które na Zachodzie powszechne nie były. Po drugie, trudno oczekiwać, by ludzie po raz drugi tak przychylnie zareagowali na powtórkę z tzw. "lock downu". Wreszcie po trzecie - jest jasne, że nie stać Polski na kolejną falę antykryzysowych tarcz, które przypominają raczej gaszenie pożaru niż przemyślaną politykę ekonomiczną.

Dlatego po wakacjach powinniśmy spróbować funkcjonować "tak normalnie, jak to tylko możliwe". Szkoły muszą ruszyć zgodnie z planem, bo to absolutny fundament przywrócenia jako takiej normalności dla pracującej części populacji. Trzeba wracać do życia biurowego. Również po to, by odkręcić rozmycie się granicy pomiędzy domem a praca, co bez wątpienia w ostatnich miesiącach nastąpiło. Warto też pamiętać o tym, że rozmaite wspólne wydarzenia społeczne: mecze, koncerty, spotkania w większym gronie to także ważna przyprawa nadająca smak ludzkiemu życiu. Wszystko to należy robić z rozwagą. Ale trzeba iść w tym kierunku. Tak normalnie, jak tylko się da.