Jak rozmawiać z dzieckiem o wojnie? Stres i strach u najmłodszych

Raczej mało prawdopodobne jest to, że dziecko nie zetknie się z informacją o tym co się aktualnie dzieje na świecie. Docierające z telewizji fragmenty informacji, obrazów, rozmów dorosłych… a wszystko to z wyraźną ekspresją emocjonalną może spowodować, że mały człowiek instynktownie poczuje, że wokół dzieje się coś złego, niezrozumiałego. Dzieci są doskonałymi obserwatorami, mają podzielną uwagę i bardzo dobrze wyczuwają towarzyszące nam emocje.

− Rolą rodzica jest uporządkowanie tych informacji, ewentualne skorygowanie tych nieprawdziwych, powstałych również na zasadzie skojarzeń np. często ostatnio powtarzane i słyszane słowa:,, wojna, konflikt, Polska, Ukraina, dzieci, rodzina, dom …” wypowiadane w takim kontekście mogą spowodować, że dziecko poczuje się zagrożone, przestraszone. Pamiętajmy, aby język, którego używamy w rozmowie był dostosowany do wieku dziecka, a wszystkie zwroty i sformułowania były dobrze zrozumiane − wyjaśnia pedagog szkolny Ilona Tyc-Abram. I dodaje,że należy starać się na spokojnie wyjaśnić czym jest wojna, gdzie obecnie trwa ( ważny jest komunikat, że nie w Polsce, czyli w kraju gdzie mieszkamy ), że Ukraina ma wielu przyjaciół, którzy jej pomagają. Tu można podać przykłady sojuszy, państw i formy pomocy jakie są udzielane. Można też zadać dziecku pytanie, czy Ono może też by chciało pomóc i co możemy razem zrobić ? (np. przekazać część swoich zabawek do punktu zbiórki ).

Ważne jest, aby w każdej chwili dziecko miało zagwarantowane poczucie bezpieczeństwa, zapewnienie, że zawsze możemy porozmawiać o tym co się dzieje, że może zapytać o ewentualnie niezrozumiałe rzeczy.

Jak radzić sobie z emocjami?

− Dziecko ma prawo przeżywania tego wszystkiego co się dzieje na swój własny sposób. W niektórych sytuacjach może być smutne, zamyślone, złe, rozdrażnione. Niech wie, że ma do tego prawo. Ale też niech wie, że należy mówić o swoich emocjach. Nie ma złych emocji, każde z nich są potrzebne, nawet te negatywne. Dzięki nim łatwiej przeżywamy to co trudne − podkreśla pedagog szkolny Ilona Tyc-Abram. − Bądźmy blisko… obserwujmy, dajmy przestrzeń, rozmawiajmy, wspierajmy.