Jan Ch. z OSTROWA LUBELSKIEGO: Nie pamiętam, że ZABIŁEM ŻONĘ

Pobrali się 18 lat temu, mieli trójkę dzieci. On, chłop jak dąb, znęcał się nad żoną niemal od początku ich związku. Ona drobniutka, przez długi czas znosiła swój los. W końcu nie wytrzymała. Trzy lata przed tragedią rozwiedli się i dla Zofii zaczęło się nowe życie. Dostała pracę jako sprzątaczka w szkole. Wynajęła domek, gdzie mieszkała z dwójką dzieci (najstarszy syn został z ojcem).

Feralnego dnia Jan Ch. szukał swojej byłej żony od samego rana. Pytał się ludzi, "gdzie jest ta suka". Był wściekły o to, że Zofia doskonale radzi sobie bez niego.

- Zdenerwowałem się, bo poszła do opieki społecznej po alimenty - mówił na sali sądowej. Uśmiechnięty, prawie że wesoły, twierdził, że jest niewinny. Owszem, natknął się na Zofię, jednak nie potrącił jej, a na chodnik wjechał, bo się zagapił.

Zdaniem śledczych było inaczej. Celowo staranował pieszą na chodniku. - Kobieta podniosła się, zaczęła uciekać. Kierowca wysiadł i ruszył za nią. Powalił na ziemię i zaatakował, zadając jej rany ostrym narzędziem - relacjonuje Artur Marczuk z policji w Lubartowie. Zofia Ch. zmarła ma miejscu. Miała rozpłatany brzuch.

Jan Ch. twierdzi, że chciał z nią jedynie porozmawiać. Gdy wysiadł z auta, ona uciekła. - Pewnie ktoś ją później pobił - mówił na procesie. A dlaczego sam ukrył się w okolicznych lasach? - Coś mi się porobiło - drwił. Grozi mu dożywocie.