"Nie pójdę do pracy, bo zajmuję się dziećmi, a i tak dostaję pieniądze". Czy 500 plus "rozleniwiło" kobiety?

Z wyników badań IBS i OECD dowiedzieć możemy się, że na przełomie 2016 i 2017 roku z pracy lub jej poszukiwania zrezygnowało 91-103 tys. kobiet. Według obserwatorów tego zjawiska, nastąpiło to na skutek programu „500 plus”, ponieważ gdyby nie został on wprowadzony, aktywność zawodowa kobiet wzrosłaby o około 2,4%.

W roku 2018 zaledwie 54,3% matek pobierających świadczenie 500 plus na pierwsze dziecko, zdecydowała się na podjęcie pracy zawodowej. Na podstawie podobnych statystyk zauważyć można drastyczne zmiany w ekonomicznej strukturze funkcjonowania Polaków. Po wprowadzeniu 500+ znacznie zmniejszyła się aktywność zawodowa rodziców, a w szczególności matek.

Na forach internetowych oraz w social mediach znaleźć można dużą ilość wypowiedzi na temat świadczenia 500 plus i jego wpływu na społeczeństwo. Istnieje wielu przeciwników tego sposobu wspierania rodziców. Z drugiej strony pojawiają się komentarze takie jak ten:

Nie pójdę do pracy, bo zajmuję się dziećmi, a i tak dostaję pieniądze […] Co prawda 500zł na jedno dziecko to nieduży pieniądz, aby zapewnić mu jakiś godny rozwój. Mimo to moje dzieci są małe. W rodzinie nie możemy liczyć na pomoc, a zatrudnienie niani nie opłaciłoby się mi i mężowi.

To, czy pozostanie w domu, w celu opieki nad dziećmi i nie podejmowanie się aktywności zawodowej jest dobrą decyzją, każdy osądzać powinien samodzielnie. Podobny styl życia staję się jednak w ostatnich latach ewidentnie coraz powszechniejszy. Aktywność zawodowa zapewnia nie tylko pewną stabilność psychiczną, ale przeze wszystkim – finansową. Kobiety posiadające mniej niż 4 dzieci i nie będące aktywne zawodowo, mogą mieć bowiem większe problemy z emeryturą.

Z perspektywy psychologicznej sprawa wygląda tak, że matka we wczesnych latach życia dziecka, jest z nim wyjątkowo mocno związana. Ważne jest, aby spędzała z pociechą dużą ilość czasu, ponieważ ma ona najbardziej stymulujący wpływ na rozwój niemowlaka.

Wczesne lata życia człowieka są kluczowe w wychowaniu, nie tylko w zapoczątkowaniu u niego rozwoju ku drodze naukowej czy zawodowej, ale przede wszystkim w zaszczepieniu mu wartości moralnych. Pomimo tego, że nie pamiętamy najwcześniejszych lat naszego życia, czerpiemy z nich wyjątkowo dużo. Do 6 roku życia występuje u człowieka najbardziej rozwojowy okres. Wtedy to uczymy się od rodziców (przede wszystkim od matki, ze względu na silną więź) głównie poprzez ich obserwację. Siłą rzeczy, gdy brakuje obiektu obserwacji – nie uczymy się należytych norm społecznych.

Kobiety zbyt długo przebywające w zaciszu domowym utracić mogą satysfakcję ze swojego życia. Skutkiem przedłużonego bezrobocia będzie utracenie pasji, chęci do rozwoju i pracy, a w skrajnych przypadkach uzależnienie od dziecka (lub dzieci), czy nasilenie lęków społecznych. Warto jest zatem odnaleźć równowagę pomiędzy odpowiednim stymulowaniem swego potomka we wczesnym okresie życia, a pamiętaniem o swojej autonomii i osobistym rozwoju.