W Polsce przybywa ludzi w podeszłym wieku, przewlekle chorych, niepełnosprawnych. Seniorzy, którzy potrzebują ciągłej opieki, mogą znaleźć miejsce w zakładach opiekuńczo-leczniczych lub pielęgnacyjno-opiekuńczych, a najciężej chorzy - w hospicjach.
Zakłady opiekuńczo-lecznicze (ZOL)
Zapewniają całodobową opiekę lekarską i pielęgniarską. Przeznaczone są dla pacjentów wymagających długotrwałego leczenia i pielęgnacji poza szpitalem. Warunkiem przyjęcia jest niezdolność do samodzielnego funkcjonowania.
Przebywający w zakładzie opiekuńczo-leczniczym albo pielęgnacyjno-opiekuńczym ponosi koszty wyżywienia i zakwaterowania. Koszty badań, leków, wyrobów medycznych i produktów leczniczych, zastosowanych w trakcie udzielania świadczeń ponosi świadczeniodawca.
Zakłady pielęgnacyjno-opiekuńcze (ZPO)
Zapewniają całodobową opieką osobom, które nie muszą już przebywać w szpitalu, ale ze względu na zły stan zdrowia i trudną sytuację rodzinną nie mogą wrócić do domu. Pacjent może tu przebywać maksymalnie 6 miesięcy.
Zobacz też: Rząd zatwierdził plan budowy dróg na lata 2014-2023!
Hospicja
Zapewniają całodobową opiekę lekarską i pielęgniarską nieuleczalnie chorym w terminalnym okresie życia. Najważniejszym zadaniem jest poprawa jakości życia chorych i ich rodzin poprzez leczenie objawowe, zwalczanie bólu, łagodzenie cierpień psychicznych, duchowych oraz wspomaganie rodziny w czasie trwania choroby.
Opieka pielęgniarki w domu
Obłożnie chorzy, którzy nie muszą przebywać w szpitalu, a potrzebują systematycznej i intensywnej opieki pielęgniarskiej w warunkach domowych, mogą się starać o pomoc pielęgniarki opieki długoterminowej lub pielęgniarki opieki paliatywnej. Pielęgniarka pomoże m.in. w pielęgnacji odleżyn, rehabilitacji, przeprowadzi zabiegi, które ulżą w bólu.
W czym pomoże pielęgniarka podstawowej opieki zdrowotnej
Osoby schorowane, w podeszłym wieku, ale chodzące mogą szukać pomocy u pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej (poz). Z jej usług mają prawo skorzystać osoby, które ze względu na problemy zdrowotne (stany poszpitalne lub schorzenia przewlekłe) potrzebują systematycznych świadczeń pielęgniarskich, a nie są już leczone w szpitalu. Osoby schorowane, w podeszłym wieku, ale chodzące mogą szukać pomocy u pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej (poz). Muszą zgłosić telefonicznie lub przez opiekuna konieczność objęcia opieką. Pielęgniarka przyjmuje chorych w gabinecie w przychodni od poniedziałku do piątku w godzinach 8.00-18.00 i tylko w wyjątkowych wypadkach odwiedza chorych w domu.
Uwaga!
Świadczenia finansuje NFZ, jednak chory musi sam płacić za leki, środki opatrunkowe i pielęgnacyjne. Skierowanie umożliwiające skorzystanie z pomocy pielęgnacyjno-opiekuńczej wystawia lekarz rodzinny lub lekarz specjalista.
Pomoc opiekunki środowiskowej
Starszym, samotnym, którzy nie mają nikogo, kto mógłby się nimi zająć, może być przydzielona przez ośrodek pomocy społecznej opiekunka środowiskowa, która pomoże w codziennych czynnościach i kontaktach z otoczeniem.
Usługi opiekuńcze obejmują pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych, opiekę higieniczną i zaleconą przez lekarza pielęgnację. Natomiast specjalistyczne usługi opiekuńcze są dostosowane do szczególnych potrzeb wynikających z rodzaju schorzenia lub niepełnosprawności i są świadczone przez osoby ze specjalistycznym przygotowaniem zawodowym.
Ośrodek pomocy społecznej, przyznając usługi opiekuńcze, ustala ich zakres, okres i miejsce świadczenia, a rada gminy określa, w drodze uchwały, szczegółowe warunki przyznawania i odpłatności za te usługi.
Podstawowym zadaniem opiekunki środowiskowej jest niesienie pomocy i świadczenie usług opiekuńczych osobom przewlekle chorym, samotnym i niesamodzielnym, które nie mają dostatecznego wsparcia ze strony rodziny lub innych osób otoczenia.
Do zadań opiekunki środowiskowej należy m.in.:
- pomoc podopiecznemu w codziennych czynnościach domowych, np. robienie zakupów, sprzątanie, gotowanie, pranie, karmienie,
- pielęgnowanie oraz dbanie o zdrowie, higienę osobistą chorych i niesamodzielnych - np. mycie, kąpanie, czesanie, golenie, ubieranie, dozowanie lekarstw, zapobieganie powstawaniu odleżyn i odparzeń, słanie łóżka i zmiana pościeli oraz bielizny osobistej osobie unieruchomionej w łóżku oraz prowadzenie najprostszych ćwiczeń rehabilitacyjnych uzgodnionych z lekarzem podopiecznego,
- w miarę możliwości zapewnienie kontaktów z otoczeniem, mobilizowanie podopiecznego do aktywnego spędzania czasu wolnego i rozwijanie jego zainteresowań,
- zachęcanie podopiecznego do zwiększenia jego samodzielności życiowej,
- doradzanie w planowaniu i organizacji gospodarstwa domowego,
- kontaktowanie się z różnego rodzaju instytucjami w celu rozwiązywania problemów zdrowotnych, materialnych, mieszkaniowych, rodzinnych i prawnych podopiecznego.
Decyduje ośrodek pomocy społecznej
O pomoc opiekunki środowiskowej należy się zwrócić do pracownika socjalnego ośrodka pomocy społecznej właściwego ze względu na miejsce zamieszkania. Nie jest wymagane skierowanie od lekarza, natomiast konieczne będzie zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia uzasadniające korzystanie z usług opiekuńczych i zaleconą przez lekarza pielęgnację wraz z informacją, jaka pomoc i na ile godzin dziennie jest potrzebna. Od decyzji ośrodka pomocy społecznej zależy to, na jak długo i jakie usługi pielęgnacyjno-opiekuńcze zostaną przyznane. Wcześniej pracownik socjalny odwiedzi osobę starającą się o pomoc w jej miejscu zamieszkania, żeby przeprowadzić wywiad środowiskowy i ocenić sytuację życiową. Osoby korzystające z usług opiekuńczych w miejscu zamieszkania płacą za nie w zależności od swoich dochodów i sytuacji rodzinnej. O wysokości opłat decyduje uchwała rady miasta lub gminy.
Usługi są świadczonebezpłatnie w przypadku, gdy dochód nie przekracza:
- dla osoby samotnej - 542 zł,
- dla osoby pozostającej w rodzinie - 456 zł na każdą osobę.
W szczególnie uzasadnionych przypadkach, na prośbę osoby starającej się o usługi opiekuńcze, poparty wnioskiem pracownika socjalnego, może ona zostać częściowo lub całkowicie zwolniona z odpłatności na czas określony (na okres nie dłużej niż sześć miesięcy w ciągu roku kalendarzowego), zwłaszcza ze względu na:
- zwiększone wydatki związane z długotrwałą chorobą,
- zwiększone wydatki z przyczyn losowych,
- znaczne wydatki na leki i leczenie,
- inne szczególne okoliczności.
Uwaga!
Odpłatność za usługi opiekunki środowiskowej ustala rada miasta lub rada gminy. W szczególnie uzasadnionych przypadkach może ona obniżyć lub całkowicie z niej zrezygnować.
Jak uzyskać dofinansowanie zakupu sprzętu ortopedycznego lub rehabilitacyjnego z NFZ
Krok pierwszy - zlecenie od lekarza ubezpieczenia zdrowotnego
Wsparcie finansowe z Narodowego Funduszu Zdrowia na zakup sprzętu ortopedycznego lub rehabilitacyjnego możesz uzyskać pod warunkiem przedstawienia zlecenia na zaopatrzenie w wyroby medyczne, które wystawia lekarz ubezpieczenia zdrowotnego (np. na pomoce optyczne dla niedowidzących - okulista, aparat słuchowy - laryngolog, pieluchomajtki - urolog, chirurg, neurolog, lekarz POZ). W przypadku zaopatrzenia comiesięcznego (np. pieluchomajtki) zlecenie wystawia lekarz rodzinny. Zlecenie wystawione przez lekarza ważne jest 30?dni od daty wystawienia.
Ważne!
Jeśli użytkowanie danego wyrobu medycznego staje się niemożliwe, możesz starać się o skrócenie czasu jego użytkowania. Najpierw musisz zgłosić się do lekarza, który wystawi zlecenie przedterminowego zaopatrzenia w wyrób medyczny. Będzie ono zawierało odpowiednie uzasadnienie potwierdzające zmiany w stanie fizycznym pacjenta. Potem zlecenie musisz potwierdzić przez oddział NFZ właściwy ze względu na twoje miejsca zamieszkania.
Krok drugi - potwierdzenie zlecenia do refundacji
Uzyskanie zlecenia od lekarza nie wystarczy. Aby NFZ zrefundował ci zakup sprzętu, musisz jeszcze potwierdzić zlecenie w oddziale NFZ, na terenie którego jesteś zameldowany. Możesz otrzymać refundację NFZ tylko tych wyrobów medycznych, które są wymienione w rozporządzeniu ministra zdrowia. Minister zdrowia określił również udział procentowy Funduszu w odbieranych wyrobach oraz limity ilościowe i kwotowe. Limit ilościowy oznacza, że pacjent może otrzymać refundację tylko na wskazaną ilość przedmiotów, np. 60 szt. pieluchomajtek na miesiąc. Natomiast limit kwotowy oznacza, że maksymalna odpłatność NFZ wyniesie 70 proc. lub 100 proc. limitu, w zależności od rodzaju odbieranego zaopatrzenia.
Ważne!
Jeżeli cena przedmiotu lub środka pomocniczego jest niższa niż limit, wówczas maksymalna refundacja NFZ wyniesie 70 proc. lub 100 proc. ceny, a nie limitu.
W przypadku zaopatrzenia comiesięcznego NFZ wydaje kartę, która ważna jest przez rok, z tą kartą należy regularnie zgłaszać się do lekarza rodzinnego po kolejny druk zlecenia i pieczątkę w karcie. Lekarz może wystawić wniosek na jeden, dwa, a maksymalnie na trzy miesiące z góry.
Krok trzeci - zakup wyrobu medycznego
Z potwierdzonym zleceniem udajesz się więc do wybranego przez ciebie sklepu medycznego, punktu ortopedycznego, zakładu optycznego, punktu protetyki słuchu czy apteki na terenie całego kraju (warunek - placówka musi mieć podpisaną umowę z NFZ), żeby otrzymać potrzebny sprzęt. Masz prawo wybrać rodzaj i typ wyrobu medycznego zgodnie ze zleceniem spośród ofert różnych producentów, jednak musisz pamiętać, że NFZ finansuje wyroby medyczne tylko do wysokości limitu określonego przez ministra zdrowia. Jeśli cena wybranego produktu jest wyższa niż cena określona limitem, musisz dopłacić różnicę między ceną brutto a kwotą refundacji. Każda placówka, która ma podpisaną umowę z NFZ, ma obowiązek zapewnić co najmniej jeden wyrób medyczny w cenie, która nie przekracza limitu finansowania określonego przez ministra zdrowia.
Uwaga!
Przysługuje ci także prawo do naprawy niektórych wyrobów medycznych ujętych w wykazie w ramach limitu ceny tej naprawy - np. obuwie ortopedyczne, wózki inwalidzkie. Trzeba wypełnić zlecenie naprawy i potwierdzić je w oddziale NFZ właściwym ze względu na twoje miejsce zamieszkania.
Jakie zdobyć dofinansowanie z PFRON
Gdy nie masz wystarczającej kwoty, by wpłacić udział własny, lub cena zakupu sprzętu jest wyższa niż limit wyznaczony przez NFZ, możesz starać się o dodatkowe wsparcie ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Żeby dostać dofinansowanie, trzeba złożyć pisemny wniosek w powiatowym centrum pomocy rodzinie lub miejskim ośrodku pomocy społecznej właściwym ze względu na miejsce zamieszkania lub miejskim ośrodku pomocy społecznej.
Musisz jednak spełnić określone warunki - średni miesięczny dochód z ostatnich trzech miesięcy przed dniem złożenia wniosku nie może przekraczać:
- 50 proc. przeciętnego wynagrodzenia na członka rodziny pozostającego we wspólnym gospodarstwie domowym,
- 65 proc. przeciętnego wynagrodzenia - w przypadku osoby samotnej.
Dofinansowanie do sprzętu ortopedycznego wynosi:
- do 100 proc. poniesionych kosztów, gdy pełna wartość zakupionego sprzętu nie przekroczyła limitu wyznaczonego przez NFZ,
- do 150 proc. wartości limitu NFZ, ale nie więcej niż wartość towaru, gdy cena zakupu przekroczy limit wyznaczony przez NFZ.
Dofinansowanie do sprzętu rehabilitacyjnego wynosi:
- do 60 proc. wartości sprzętu, nie więcej jednak niż do wysokości pięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia - aby otrzymać takie wsparcie, potrzebna jest opinia lekarza o konieczności stosowania danego sprzętu w warunkach domowych.
Można także uzyskać dofinansowanie do likwidacji barier architektonicznych w wysokości 80 proc. wartości sprzętu lub wykonywanych prac, które pozwalają na przystosowanie miejsca zamieszkania do potrzeb osoby niepełnosprawnej.
Komu sprzęt za darmo
Dofinansowanie do sprzętu ortopedycznego i wyrobów medycznych w wysokości zawsze do 100 proc. limitu ceny określonego w rozporządzeniu Ministra Zdrowia przysługuje:
- inwalidom wojennym i wojskowym,
- cywilnym niewidomym ofiarom działań wojennych,
- osobom represjonowanym,
- uprawnionym żołnierzom lub pracownikom w zakresie leczenia urazów lub chorób nabytych podczas wykonywania zadań poza granicami państwa.
Podcasty
Playlisty tematyczne
