Ciągle zarówno wśród nauczycieli, jak i w całym społeczeństwie wiedza na temat padaczki jest niepełna. I właśnie ta niska świadomość wśród nauczycieli oraz innych osób związanych z działaniami edukacyjnymi i pedagogicznymi często ogranicza rodzicom chorych dzieci możliwość wyboru odpowiedniej placówki szkolnej.
Boją się oni tego, że ich dziecko nie tylko nie będzie dość bezpieczne, ale że będzie także nierozumiane i narażone na złe traktowanie ze strony kolegów czy niesprawiedliwie oceniane przez nauczycieli.
Smutne statystyki
Zaledwie 40 proc. dyrektorów szkół przyznaje, że "zwykłe" szkoły chętnie przyjmują dzieci z padaczką. Rodzice chorych dzieci i lekarze oceniają sytuację jeszcze bardziej krytycznie (tylko 26 proc. rodziców i 16 proc. lekarzy uważa, że szkoły są otwarte na dzieci z epilepsją).
Jak wynika z najnowszych badań, 60 proc. polskich neurologów mających pod opieką osoby z padaczką twierdzi, że wszystkie dzieci z epilepsją mogą uczęszczać do "zwykłych" szkół. Tego samego zdania jest 60 proc. Polaków. Opinię, że "zwykła" szkoła to najbardziej odpowiednie miejsce do nauki dla dzieci z padaczką, podziela podobna grupa spośród badanych dyrektorów szkół.
Jako jedną z najczęstszych przyczyn tych smutnych statystyk wskazuje się fakt, iż wielu nauczycieli po prostu nie wie, jak pomóc dziecku w czasie napadu epilepsji. Nie wiedzą jak właściwie zareagować i jak tłumaczyć innym dzieciom zaistniałą sytuację.
Czas na zmianę
Taką sytuację można zmienić poprzez odpowiednią edukację nauczycieli. To z pewnością przełożyłoby się przede wszystkim na zwiększenie szans rozwoju chorych dzieci. Dałoby im możliwość podniesienia samooceny, uniknięcia dyskryminacji, a także uzyskania natychmiastowej pomocy podczas napadów epilepsji. Dzieci chore miałyby możliwość normalnego rozwoju, a zdrowe, dzięki odpowiedniemu przygotowaniu nauczycieli, nauczyłyby się równego traktowania chorych kolegów. Nie byłoby też powodu, by szkoły czyniły trudności przy przyjmowaniu chorych dzieci.
Jesli ktoś ma napad padaczki, to...
Postępuj tak:
1. Zachowaj spokój!
2. Upewnij się, że chory jest w bezpiecznym miejscu!
3. Ułóż pacjenta na boku, z twarzą skierowaną lekko ku podłożu!
4. Zabezpiecz chorego przed możliwością urazu: zdejmij mu okulary, usuń z ust ciała obce, podłóż mu coś miękkiego pod głowę!
5. Pozostań z chorym do odzyskania pełnej świadomości!
Tego absolutnie nie rób:
1. Nie wkładaj choremu czegokolwiek między zęby!
2. Nie podnoś chorego!
3. Nie krępuj ruchów chorego!
4. Nie cuć, nie uderzaj po twarzy i nie polewaj wodą!
5. Nie ingeruj agresywnie w zachowanie chorego w czasie, gdy jest on jeszcze zdezorientowany!
Co to jest
Padaczka, zwana niegdyś wielką chorobą, to jedno z najczęstszych schorzeń neurologicznych. Cierpi na nią blisko jeden procent populacji. Występuje ona w wyniku zaburzenia funkcjonowania mózgu, a jej napady są manifestacją zaburzeń mózgowych.
Mogą one przejawiać się bardzo różnie: od trudnych do dostrzeżenia kilkusekundowych wyłączeń świadomości, nieznacznych ruchów mimowolnych kilku mięśni jednej z kończyn, aż do uogólnionych drgawek całego ciała. Nie u każdego chorego podczas napadu dochodzi do utraty kontaktu z otoczeniem. Niektórzy mają napady tylko w nocy. Bardzo różny może być także sam przebieg padaczki. Niektórzy z padaczki po prostu wyrastają. W 70 proc. przypadków napady padaczkowe można wyeliminować za pomocą leków przeciwpadaczkowych. Traktowanie wszystkich ludzi z rozpoznaniem padaczki jednakowo jest bardzo krzywdzące. W okresach między napadami duża część chorych może normalnie żyć i funkcjonować.
Ważne pytania
Co to jest napad padaczkowy?
To gwałtowne zaburzenie czynności części lub całości mózgu, które prowadzą do wystąpienia objawów ruchowych, czuciowych, wegetatywnych lub psychicznych. Wykonane w tym czasie badanie EEG umożliwia rejestrację nieprawidłowych, gwałtownych pobudzeń grup komórek w mózgu. Napad padaczkowy trwa zwykle nie dłużej niż kilka minut.
Co to jest stan padaczkowy?
To napad padaczkowy trwający dłużej niż 30 minut lub seria napadów, pomiędzy którymi chory nie odzyskuje przytomności. Stan padaczkowy wymaga szybkiego rozpoznania oraz dożylnego leczenia przeciwdrgawkowego i przeciwobrzękowego w warunkach szpitalnych. W wyniku przedłużającego się stanu padaczkowego może dochodzić do trwałych uszkodzeń mózgu (5-10 proc. przypadków kończy się śmiercią).
Jakie są przyczyny padaczki?
Nie można wskazać jednolitej przyczyny zachorowań na padaczkę. Często nie rozpoznaje się podłoża tej choroby. Do najczęstszych przyczyn należą: urazy głowy, udary mózgowe, choroby zwyrodnieniowe (np. choroba Alzheimera), stwardnienie rozsiane, nowotwory, inne guzy mózgu, zapalenie mózgu i opon mózgowych, przyczyny toksyczno-metaboliczne (np. przewlekłe nadużywanie alkoholu) oraz predyspozycje genetyczne. Nie jest to chora zaraźliwa.
Długa historia
Teksty historyczne wskazują, że padaczka jest jedną z najstarszych znanych chorób człowieka. Jej opisy można znaleźć w Kodeksie Hammurabiego, w Starym i Nowym Testamencie. Epilepsja ma swojego patrona - jest nim św. Walenty. Światowy Dzień Chorych na Padaczkę jest obchodzony 14 lutego. Epileptykami byli m.in.: Gajusz Juliusz Cezar, Sokrates, Napoleon Bonaparte, papież Pius IX, Włodzimierz Lenin, Fiodor Dostojewski.
Podcasty
Playlisty tematyczne
