Ostatni dzwonek dla drewniaka
To był dosłownie ostatni moment! Tak zgodnie twierdzą eksperci. Stan techniczny drewnianej oficyny Burkego z 1890 roku był przerażający. Zniszczenia były ogromne.
Jak informuje Stołeczny Konserwator Zabytków: "Zniszczenia części drewnianych elementów przez owady i wilgoć są ogromne, dlatego specjalna komisja konserwatorska dokonuje ich selekcji, tak aby zachować jak najwięcej fragmentów oryginalnych".
Mały budżet, jaki przeznaczono na budowę tego czynszowego budynku dla klasy robotniczej, sprawił, że często stosowano materiały z odzysku, co tylko pogarszało sprawę.
Obecny remont konserwatorski to prawdziwa operacja ratunkowa. Po zdjęciu szalówki i skuciu tynków, oczom konserwatorów ukazała się pełna skala zniszczeń. Konstrukcja budynku, wykonana w technologii sumikowo-łątkowej, więźba dachowa i belki stropowe były w fatalnym stanie.
Polecany artykuł:
Drewniak był kolorowy
Podczas badań konserwatorskich odkryto pierwotną, barwną kolorystykę budynku! I to nie byle jaką! Jak donosi Stołeczny Konserwator Zabytków: „A teraz ciekawostka. Drewniak był kolorowy – to znaczy brązowy z zieloną stolarką okienną i drzwiową. Te kolory powrócą!".
Ale to nie koniec niespodzianek! Na niektórych wewnętrznych ścianach budynku zachowała się barwna polichromia. Konserwatorzy, z zegarmistrzowską precyzją, przed skuciem tynków wykonali transfery najcenniejszych wymalowań. Po remoncie wrócą one na swoje miejsce, a pozostałe zostaną zrekonstruowane.
Perła Pragi, która przetrwała wieki
Oficyna Burkego to zabytkowy, drewniany budynek, znajdujący się przy ulicy Kawęczyńskiej 26 w dzielnicy Praga-Północ w Warszawie. Jest to jeden z nielicznych reliktów drewnianej zabudowy Pragi, który przetrwał zawieruchy historii.
Oficyna powstała około 1900 roku jako najstarsza część zespołu mieszkalnego Edmunda Burkego i Józefa Wągrowskiego. Budynek stoi wzdłuż wschodniej granicy posesji, szczytem do ulicy Kawęczyńskiej. Co ciekawe, murowany budynek frontowy zespołu nie zachował się do naszych czasów.
Oficyna Burkego to jednotraktowy, jednopiętrowy budynek z 10-osiową fasadą. Drzwi wejściowe znajdują się na drugiej i dziewiątej osi. Budynek posiada pulpitowy dach oraz drewniane zdobienia w pasie poddasza i pod gzymsami parapetowymi. Ściana od strony ulicy jest ślepa.
Po 1945 roku budynek stał się domem komunalnym. W 2015 roku został wpisany do rejestru zabytków jako relikt mieszkalnej architektury drewnianej i jedno z nielicznych materialnych świadectw dawnej formy zabudowy Pragi. Jest to jeden z zaledwie dwóch drewnianych budynków mieszkalnych z przełomu XIX i XX wieku, które zachowały się na Pradze-Północ (drugi znajduje się przy ul. Środkowej 9).
W 2016 roku z budynku wyprowadził się ostatni lokator. W 2019 roku oficyna miała zapadnięty dach, zniszczone stropy i odchylone od pionu ściany.
Podcasty
Playlisty tematyczne
